Kilka słów o powstaniu Konstancina

Pierwsze wzmianki o miejscowości Obory leżącej na terenie obecnej gminy Konstancin-Jeziorna pochodzą z początku XIV wieku. W XVII wieku Obory zostały sprzedane hetmanowi Stanisławowi Koniecpolskiemu. Kolejnym właścicielem zostaje kanclerz wielki koronny Jan Wielopolski, który zbudował istniejący do dzisiaj dwór w Oborach. Wdowa po Hieronimie Wielopolskim zapisała te dobra siostrzeńcowi Michałowi Potulickiemu. To ostatni ród posiadający te ziemie.

W 1897 r., hr. Witold Skórzewski, działając z polecenia swojej matki, Konstancji z Potulickich Skórzewskiej, zajął się spadkiem po jej siostrze – Marii Grzymała-Potulickiej, właścicielce dóbr oborskich. Postanowił dokonać parcelacji części tych ziem. Wydzielono 261 działek po około 3200 m kwadratowych każda. Doprowadzono linię kolejki wilanowskiej, urządzono park w stylu angielskim z kortami tenisowymi oraz hotelem z restauracją. Nowo powstała osada została nazwana od imienia matki założyciela – Konstancyją. I to był początek dzisiejszego Konstancina. Na pamiątkę tego wydarzenia w lutym w Konstancinie-Jeziornie są obchodzone „Imieniny Konstancji”. Pięknymi terenami niedaleko Warszawy natychmiast zaczęli się interesować bogaci przemysłowcy, fabrykanci, artyści, ale też arystokraci, prawnicy i lekarze. Modne stały się wówczas wyjazdy w okresie wakacyjnym na tzw. letniska. Dlatego też działki znajdowały wielu nabywców. Konstancin się rozrastał. Kupujący projekty modnych willi, domów oraz pensjonatów zamawiali je u najlepszych architektów i wykonawców. W 1903 r. Hugo Seydel zbudował pierwszy zakład przyrodoleczniczy w willi Hugonówka (obecnie siedziba Konstancińskiego Domu Kultury). W 1917 r. miejscowość ze względu na mikroklimat i unikatowy krajobraz otrzymała prawa uzdrowiska i urzędową nazwę Osada i Uzdrowisko Konstancin.

Pod koniec XIX wieku w leżącym nieopodal Skolimowie, Wacław Preker, jego ówczesny właściciel, poszedł za przykładem hr. Potulickiego i również dokonał parcelacji dóbr z przeznaczeniem na działki letniskowe. W 1900 r. powstały pierwsze pensjonaty letniska Skolimów. W 1921 r. nastąpiło połączenie Skolimowa i Konstancina w jedną wspólną gminę, na razie jeszcze wiejską. Podobnie działo się na początku dwudziestego wieku w pobliskich Chylicach, w których również przeznaczono część ziem na sprzedaż.

W 1965 r. na terenie Konstancina, na głębokości 1600 m. pod powierzchnią ziemi, zostały odkryte bogate złoża solanki termalnej. Zaczęły powstawać sanatoria uzdrowiskowe. Tężnia solankowa to jeden z najbardziej znanych obiektów Uzdrowiska Konstancin-Zdrój. Została zbudowana w 1978 roku i jest zasilana solanką z położonego nieopodal odwiertu, która, dzięki stężeniu minerałów 7,5%, posiada właściwości lecznicze. Powietrze wokół tężni w wyniku parowania wody solankowej tworzy swoisty mikroklimat zbliżony do klimatu, którym możemy cieszyć się nad morzem.

Miasto i gmina Konstancin-Jeziorna powstała w 1969 r. z połączenia Chylic i Skolimowa – mających charakter letniskowy, Konstancina – miejscowości uzdrowiskowo-letniskowej oraz miasta Jeziorna z przemysłową dzielnicą Mirków, a także wielu okolicznych wsi. Należy do powiatu piaseczyńskiego w województwie mazowieckim. Obecnie liczy ok. 20 000 mieszkańców.

dr n. med. Hanna Winogrodzka-Szaflik
Prezes Towarzystwa