Powstanie Konstancina wiąże się nierozerwalnie z osobą Witolda hr. Skórzewskiego, który w 1897 r. na terenie wydzielonym z dóbr ziemskich Obory założył nowe, podwarszawskie letnisko. Konstancin podzielono na parcele pod wille i tereny nie podlegające sprzedaży, m.in. Park Zakładowy, obecnie zwany Zdrojowym.
W 1936 r. sołtysem Konstancina został znakomity pisarz Wacław Gąsiorowski, który w 1937 r.,. z okazji przypadającej rocznicy 40-lecia Konstancina postanowił wznieść pomnik w postaci Głazu Pamiątkowego z granitu z wyrytym napisem:
1897 – 1937
Na upamiętnienie czterdziestolecia Konstancina
oraz uczczenie Jego Inicjatora i Założyciela
Witolda hr Skórzewskiego
napis ten kładą Obywatele Osady Konstancin
Stojący do dziś w Parku Zdrojowym głaz jest świadectwem przeszłości Konstancina a także formą uhonorowania zarówno jego założyciela Witolda hr Skórzewskiego (1864 – 1912), jak i Wacława Gąsiorowskiego (1869 – 1939) – sołtysa i inicjatora postawienia pomnika.
Obecnie, po 126 latach, pomnik składający się z głazu głównego i głazu podpierającego jest w znacznym stopniu podniszczony, napisy są mało czytelne a całość wymaga renowacji.
Zadania odnowienia pomnika podjęło się Towarzystwo Miłośników Piękna i Zabytków Konstancina im. Stefana Żeromskiego, które wystąpiło do władz gminnych Konstancina-Jeziorny z ofertą wykonania zadania publicznego. Po otrzymaniu środków finansowych, uzupełnionych wkładem Towarzystwa, głaz zostanie poddany renowacji przez kamieniarza p. Marcina Nowaka pod nadzorem historyka sztuki, p. Piotra Nowickiego i artysty rzeźbiarza p. Marka Łukasika.
Po renowacji:
Przed renowacją:
